بعد از ازدواج به همراه همسرم غلامحسین پدر مهدی به بازار رفتیم و برایش یک ساعت مچی خریدم و به ایشان هدیه دادم احساس کردم از هدیه ای که برایش خریده بودم بسیار خوشش آمد. بارها دیدم که در نگهداری اون ساعت خیلی دقت می کند و از اینکه اینقدر نسبت به هدیه ام حساس است خوشحال بودم چند سالی از آن ساعت استفاده کرد. با شروع جنگ تحمیلی به خاطر وظیفه ای که در ارتش داشت بیشتر اوقات در جبهه حضور داشت و هربار که به مرخصی می آمد ساعتش را به بازار می بردم تا برایش باتری تازه بگیرم. اما آخرین بار که عازم جبهه می شد چند روز از مرخصی اش مانده بود و همین باعث تعجبم بود جالبتر اینکه ساعتی که هرگز از خود دور نمی کرد را از دستش درآورد به من داد سپس گفت: این هدیه را از من نزد خود به یادگار نگه دار. اینبار رفتنش پرمعنا بود حرکات و رفتارش حامل خبری بود که درکش برایم سخت بود. چند روز بعد از رفتنش خبر شهادت ایشان به ما رسید و همه آن رفتارها برایم معنا پیدا کرد زیرا شهید غلامحسین پدر مهدی از زمان شهادت از زمان شهادت خود نیز آگاه شده بود و خود را از هر دلواپسی جدا ساخت تا با آرامش سفر کند.