در نخستین روز های فصل تابستان 1341 انسانی پاک سرشت قدم به عالم ناسوت نهاد و روشنی بخش کانون خانواده ای دین دار در شهرستان رشت شد . شهید وحید رضا احتشامی از همان بدو کودکی دارای ذکاوت سرشاری بود . در دوران نوجوانی با وجود فقدان پدر ، توانست جایگاه خانواده ی خود را در اجتماع به گونه ی شایسته ای حفظ کند . نسبت به برادران و خواهران خود با ملاطفت رفتار می کرد . مونس و همدم مادر بود و سیرت پاکش دیگران را تحت تأثیر قرار داد . روزی به اتفاق وحید ، برای خرید به بازار رفتیم و در راه بازگشت به منزل ، چند نفر از جوانان محله ی خودمان را دیدم که بی هدف کنار خیابان نشسته بودند . به وحید اشاره کردم و گفتم : « ببین وحید جان ، این جوانان به جای آنکه قدر خود را بدانند ، این چیز ها را به بطالت می گذرانند . » همین طور که در مسیر رسیدن به منزل بودیم ، وحید رو به من کرد و گفت : « مادرم ، چه خوب است به جای اینکه عیب دیگران را بگوییم ، برایشان دعا کنیم تا خداوند آنان را در مسیر خود هدایت کند . » با شنیدن حرف های وحید رضا و اینکه چطور در حق دیگران طلب خیر می کند ، خیلی خوشحال شدم . بعد از اینکه دیپلم خود را با نمرات عالی از دبیرستان شهید بهشتی شهرستان رشت گرفت . بنا به وظیفه ، لباس مقدس سربازی را به تن کرد . وحید هر بار که به مرخصی می آمد . تعدادی از کتاب ها ی دوران تحصیلش را جمع می کرد و با خود به منطقه می برد . این کار وحید رضا برایم جالب بود و از وی سوأل کردم : « برادر جان با وجود شرایط سخت جبهه و جنگ چطور فرصت مطالعه ی این کتاب ها را پیدا می کنید ؟ » لحظه ای بعد با تبسم شیرینی جواب داد و گفت : « خواهرم ، جبهه و جنگ و نبرد با دشمن یک بخش از وظیفه و تکلیف ماست و بنا به فرمایش امام هر مسلمانی موظف است در هر فرصتی جویای علم باشد . ما باید در کنار مبارزه با دشمن دست از ابداع و پیشرفت در زمینه های علمی بر نداریم زیرا در آینده کشورمان به وجود افراد متخصص و آگاه نیاز دارد . » وحید رضا چه خوب فهمیده بود که روزی فرا می رسد و مردم ایران در عرصه های مختلف علمی حرف های زیادی برای گفتن خواهند داشت . پس از پایان خدمت سربازی ، دوباره برای تحصیل علم تلاش نمود . اکثر ساعات روز را در منزل مشغول مطالعه بود و هنگام نماز جماعت به مسجد می رفت . اگر کسی به کمکش نیاز داشت بلافاصله برای رفع مشکل او اقدام می کرد . وحید رضا با همت و تلاش فراوان توانست با رتبه 121 ، در رشته پزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شود . پس از اعلام نتایج کنکور حال و هوای وحید تغییر کرد و مدام از رفتن به جبهه صحبت می کرد . یک روز صدایم زد و گفت : « مادر ، می دانی با آنکه دو سال خدمت سربازی رفتم و مدام در جبهه بودم اما اعتراف می کنم که داوطلب رفتن صفای دیگری دارد . » چند روز بعد با هر ترفندی رضایتم را جلب کرد و رفت تا برای اعزام به جبهه ثبت نام کند . روزی که می خواست به جبهه اعزام شود . بوسه ای به پیشانی بلندش زدم و چندین بار سفارش کردم تا ما را از حال خود بی خبر نگذارد . آن روز ها در منطقه ی کردستان بود و بیشتر اوقات با تلگراف ، ما را از سلامتی خود ، با خبر می کرد . هر بار در انتهای تلگراف « قربانت وحید » را ذکر می کرد . یک روز تلگرافی از وحید به دستمان رسید و پس از خواندن متن متوجه شدم که کلمه همیشگی « قربانت وحید » نیست . حس عجیبی به من دست داد . موضوع را با برادران و خواهران وحید در میان گذاشتم و به این نتیجه رسیدم که برای وحید اتفاقی افتاده و این تلگراف او نیست . خیلی نگران شدم . چند روز بعد ، خودش به مرخصی آمد و با دیدنش نگرانی هایم تمام شد . وقتی قضیه تلگراف را برایش گفتم . شروع کرد به خندیدن و گفت : « مادرم ، آن روز قرار بود به مأموریت بروم و یکی از دوستان هم رزمم می خواست به مرخصی شهری بیاید . از وی خواستم تا از طرف من برایتان تلگرافی بفرستد . او نیز از موضوع « قربانت وحید » خبر نداشت برای همین شما به آن تلگراف مشکوک شدید . » احساس می کردم دوری از وحید رضا کم طاقتم کرده است . به همین دلیل در فرصتی مناسب به او گفتم : « پسرم نمی شود دیگر خط مقدم نروی و پشت جبهه به رزمندگان خدمت کنی ؟ تو برایشان چای بیاور و من نیز با تو می آیم تا لباس های رزمندگان را بدوزم ، حداقل می دانم که در کنار تو هستم .» وحید رضا ، با زیرکی از نگرانی درونم آگاه شده بود . در جوابم گفت : « مادر جان ، من و دوستم مجید تصمیم گرفتیم تا مادران خود را برای کمک به رزمندگان به جبهه ببریم . به شما قول می دهم دفعه بعد ، شما را با خود به جبهه ببرم .» تلاش می کردم تا شاید مانع رفتنش شوم . همین بین ، به یاد صاحب مغازه خواربار فروشی محله افتادم . سر صحبت باز شد و گفتم : « وحید رضا ، آقا رحمان صاحب خواربار فروشی را می شناسی ؟ عجب صبری دارد ، تنها پسرش را راهی جبهه کرد و چند ماه بعد خبر شهادتش را آوردند . » وحید رضا در نهایت احترام به من گفت : « مادرم ، اگر روزی از تو بخواهند که پسرت را در راه امام حسین (ع) فدا کنی ، باز هم دو دل خود خواهی بود ؟ » برای سوأل وحید رضا جوابی نداشتم زیرا او عاشق هدفش بود . بار آخری که برادرم وحید رضا می خواست به جبهه برود ، دست از پا نمی شناخت . پیشانی مادر بوسید و ما نیز اشک هایمان را بدرقه ی راهش کردیم . بعد از شهادتش فهمیدم علت آن همه عجله به خاطر شرکت کردن در عملیات بود . روز ها و هفته ها گذشت . برادر کوچک ترم حامد نیز به خدمت سربازی رفت . چند وقتی می شد که از برادرم وحید رضا خبر نداشتیم . یک شب دیدم مادرم آشفته از خواب پرید و گونه هایش با اشک تر بود . هر چقدر سوأل کردم جواب نداد . می دانستم ناراحتی مادر به خاطر دوری و بی خبری از وحید رضاست و به همین دلیل پا فشاری نکردم. فردای آن روز به اصرار ایشان با پادگانی که می شد از حال وحید رضا با خبر شد ، تماس گرفتم و مسئول آنجا گفت : « عملیات تمام شده و نیرو های رزمنده به مرخصی آمده اند .» با شنیدن این خبر دوباره لبخند بر لبان مادر نشست . برادرم حامد هم به مرخصی آمد و با محاسبه سر انگشتی معلوم شد تا فردا وحید پیش ماست . از خوشحالی دست از پا نمی شناختم . به نوبت هر کدام کنار پنجره می رفتیم و سرک می کشیدیم تا شاید مسافر خسته مان را ببینم . به خاطر دارم آن شب تا صبح نخوابیدیم . هلال ماه زیباتر از هر شب شده بود . در دفتر افکارم مدام مرور می کردم وقتی وحید را دیدم از کجا شروع کنم . صبح شد و با ز خبری نشد . می دیدم که مادر زیر لب سخن می گوید . بیشتر که دقت کردم متوجه شدم با خدای خود راز و نیاز می کند و این جمله را چندین بار تکرار می کرد و می گفت : « خدایا ! راضی ام به رضای تو ... » ساعتی نگذشت که زنگ منزل به صدا در آمد . از پنجره نگاه کردم . حاج آقا آخوند زاده ، پیش نماز مسجد بود . مادر به سرعت چادر را سر کرد و جلوی در رفت . از چهره ی حاج آقا پیدا بود که حامل خبر خوبی نیست . بلافاصله مادرم پرسید چه شده ؟ و حاج آقا آخوند زاده هم با صدای لرزان گفت : « باز هم جوانی پاک را از دست دادیم و من برای بیان تسلیت و تعزیت آمده ام . » بعد شنیدن خبر شهادت وحید رضا ، مادرم دست به آسمان بلند کرد و خدا را شکر کرد . بعدها فهمیدم آن شبی مادر در عالم رویا دیده بود که پسرش شهید شده و همان خواب باعث شد تا خود را برای شنیدن خبر شهادت وحید رضا آماده کند . شهید وحید رضا احتشامی سرود رهایی سر داد و در عملیات کربلای 2 در منطقه حاج عمران در تاریخ 10/6/1365 به قافله افلاکیان پیوست . جسم پاکش پس از سال ها به موطن خود بازگشت .